Początki chrześcijańskiego adwentu

Chłopiec Bóg Heroldów

Początki chrześcijańskiego adwentu

Pierwsze ślady istnienia okresu przygotowań do Bożego Narodzenia pojawiają się w V wieku, kiedy to św. Perpetuus, biskup Tours, ustanowił trzydniowy post przed narodzinami Pana.

Także z końca tego wieku pochodzi „Wielki Post św. Marcina”, który składał się z 40-dniowego postu, rozpoczynającego się następnego dnia po święcie św. Marcina. Natomiast Św. Grzegorz Wielki (590–604) był pierwszym papieżem, który położył podwaliny Adwentu, a Sakramentariusz Gregoriański jest najstarszą księgą liturgiczną określającą msze na niedziele tego czasu liturgicznego.

W IX wieku czas trwania Adwentu został skrócony do czterech tygodni, jak stwierdzono w liście papieża św. Mikołaja I (858-867) do Bułgarów, a w XII wieku ścisły post został zastąpiony zwykłą abstynencją. Pomimo pokutnej natury postu i wstrzemięźliwości tego okresu, intencją średniowiecznych papieży, było pobudzenie u wiernych wielkiego oczekiwania na przyjście Zbawiciela tak aby zawsze pamiętali o Jego chwalebnym powrocie na końcu czasów.

Stąd fakt, że wiele mozaik z tego okresu reprezentowało pusty tron Chrystusa Pantokratora. Starożytne pogańskie słowo adventus jest również rozumiane w biblijnym i eschatologicznym znaczeniu słowa „paruzja”.

Wieniec adwentowy

Jest bardzo prosty i piękny: okrąg wykonany z zielonych gałązek, zwykle z jodły lub sosny, owinięty długą czerwoną wstążką, która jednocześnie upiększa i utrzymuje gałązki przywiązane do okrągłej podstawy. Cztery świece w różnych kolorach uzupełniają tę piękną girlandę, która w krajach chrześcijańskich od wieków zdobi i odznacza okres adwentowy. Ta girlanda nazywana jest również koroną.

Starodawny i pobożny zwyczaj

W niedziele Adwentu rodziny i wspólnoty katolickie mają pobożny zwyczaj gromadzenia się wokół korony adwentowej by się modlić.

„Modlitwa korony adwentowej” odbywa się w bardzo prosty sposób. Wszyscy uczestnicy zbierają się wokół zdobionej girlandy. W każdym z czterech tygodni Adwentu zapala się nową świecę, aż wszystkie będą zapalone.

Zapaleniu świec zawsze towarzyszy pieśń. Zaraz potem czytany jest, odpowiedni dla Adwentu, fragment z Pisma Świętego, po czym następuje chwila refleksji. Na zakończenie odmawiane są modlitwy odpowiednie dla tego czasu. Zwykle korony adwentowe i składające się na nie świece, są błogosławione przez księdza.

Pochodzenie

Wieniec Adwentowy pochodzi z Europy. Zimą jej mieszkańcy, jeszcze za pogańskich czasów, zapalali świece, które reprezentowały światło słońca. Odwołując się do wiary, iż gorące promienie króla gwiazd znów zabłysną nad nimi by ich ogrzać. Kiedy przybyli tam pierwsi katoliccy misjonarze, ich pragnieniem było ewangelizowanie tych dusz. Aby uczyć je wiary i prowadzić je do Jezusa Chrystusa pomagali sobie istniejącymi miejscowych zwyczajami. W ten sposób powstała „korona adwentowa”, pełna symboli, nauk i lekcji życia.

Okrągła forma

Krąg nie ma ani początku ani końca. Jest interpretowany jako znak Bożej miłości, która jest wieczna i nie ma ani początku, ani końca.

Krąg symbolizuje także miłość człowieka do Boga i do bliźnieg o. Miłość, która nigdy nie powinna się sko ńczyć. Koło nawiązuje także do „pierścienia” więzi, która łączy Boga z ludźmi, tak jak to się stało w przypadku wielkiego „Przymierza”.

Zielone gałązki

Zielony kolor reprezentuje nadzieję i życie. Bóg chce, abyśmy oczekiwali Jego łaski, Jego miłosiernego przebaczenia, a u kresu naszego ziemskiego życia, pragnęli chwały życia wiecznego. Zielone gałązki przypominają błogosławieństwa, które spłynęły na świat podczas pierwszego przyjścia naszego Pana Jezusa Chrystusa. Teraz z odnowioną nadzieją czekamy na Jego ponowne, drugie przybycie, tym razem ostateczne.

Cztery świece

Adwent ma cztery tygodnie, każda świeca umieszczona w koronie symbolizuje jeden z nich. Na początku Korona jest bez światła, bez blasku, bez życia: przypomina doświadczenie ciemności grzechu. W miarę zbliżania się do Bożego Narodzenia, w każdym tygodniu Adwentu zapala się nową świecę. Każda z nich reprezentuje czas przybycia Tego, który jest światłem tego świata, Naszego Pana Jezusa Chrystusa. To On rozprasza ciemności. To On przynosi do naszych serc tak długo oczekiwane pojednanie między nami a Bogiem i z miłości do Ojca przynosi „pokój na ziemi między ludźmi dobrej woli”.

Miesięcznik “Heroldowie Ewangelii”, grudzień 2006.