Heroldowie Ewangelii
Heroldowie Ewangelii są Międzynarodowym Stowarzyszeniem Wiernych na Prawie Papieskim. Zostało ono zatwierdzone przez Stolicę Apostolską w dniu święta Katedry Świętego Piotra, 22 lutego w 2001 roku i jest pierwszym Stowarzyszeniem zatwierdzonym w Trzecim Tysiącleciu.Dziś jest ono obecne w 78 krajach.
Ich założycielem jest prałat João Scognamiglio Clá Dias.
Członkowie stowarzyszenia życia konsekrowanego, praktykują celibat i poświęcają się całkowicie apostolatowi. Mężczyźni i kobiety żyją w oddzielnych domach, w których oddają się życiu kontemplacyjnemu, nauce i modlitwie. Zajmują się również działalnością ewangelizacyjną w diecezjach i parafiach, przywiązując wielką wagę do formacji młodzieży.
Chociaż nie składają oni ślubów publicznych i pozostają w stanie świeckim - z wyjątkiem tych, którzy przyjmują kapłaństwo - Heroldowie Ewangelii starają się podporządkować Ewangelii każdy aspekt ich życia.
Żyją we wspólnotach męskich lub żeńskich, w atmosferze braterskiej miłości i dyscypliny.
W ich domach praktykuje się intensywne życie modlitewne i naukę, zgodnie z mądrą dyrektywą papieża św. Jana Pawła II: "Podstawowym celem formacji świeckich katolików jest coraz pełniejsze odkrywanie przez nich własnego powołania i coraz większa gotowość do tego, by żyć nim w wypełnianiu własnej misji." (Christifideles Laici, 58).
Inną grupą członków Heroldów Ewangelii są Kooperatorzy, którzy "chociaż czują się utożsamieni z duchem Stowarzyszenia – czytamy w Statutach - nie mogą zaangażować się w pełnym wymiarze czasu by wypełniać jego cele, z powodu zobowiązań kapłańskich, faktu przynależności do innego instytutu życia konsekrowanego czy stowarzyszenia życia apostolskiego, lub z powodu obowiązków małżeńskich lub zawodowych".
Kooperatorzy Heroldów Ewangelii - osoby świeckie żyjące w małżeństwie lub niezamężne, kapłani, diakoni, zakonnicy, siostry zakonne, osoby świeckie życia konsekrowanego, członkowie innych stowarzyszeń lub ruchów apostolskich - oprócz przestrzegania norm i obowiązków związanych z ich stanem, starają się żyć zgodnie z duchem Stowarzyszenia, poświęcając mu swój wolny czas i zobowiązując się do wypełniania związanych z tym zobowiązań.
Cel
W pierwszych artykułach Statutu Heroldów Ewangelii zostało określone ich powołanie: "To Stowarzyszenie [...] narodziło się, aby być narzędziem świętości w Kościele, pomagając swoim członkom w hojnej odpowiedzi na ich powołanie do życia pełnią życia chrześcijańskiego i do doskonalenia się w miłosierdziu, zachęcając i nawołując do intymnej jedności między każdym aspektem ich życia codziennego i wiarą [...] Ponadto celem Stowarzyszenia jest aktywny, świadomy i odpowiedzialny udział jego członków w zbawczym posłannictwie Kościoła poprzez apostolat, do którego są powołani przez Pana na mocy Chrztu i Bierzmowania. W ten sposób muszą działać na rzecz ewangelizacji, uświęcenia i chrześcijańskiej animacji rzeczywistości doczesnych. "
Duchowość
Duchowość Heroldów opiera się na trzech zasadniczych filarach: Eucharystii, Maryi i wierności Stolicy Apostolskiej. Czytamy w ich statutach: "Podstawą duchowości jest adoracja Jezusa Eucharystycznego i Jego nieocenionej wartość w życiu Kościoła, który w ten sposób umacnia się, wzrasta i wyraża siebie takim, jaki rzeczywiście jest: jeden, święty, powszechny i apostolski; Ciało i oblubienica Chrystusa (EE 25, 61); pobożność maryjna, naśladowanie Najświętszej Maryji Panny i uczenie się kontemplacji w niej oblicza Jezusa (NMI 59); oraz pełne oddanie papieżowi, który jest fundamentem jedności i wspólnoty wiary (LG 18)."
Duch
Duch Heroldów Ewangelii wzywa ich do nieustannego doskonalenia się w poszukiwaniu "pulchritudo" (piękna) we wszystkich aktach codziennego życia, nawet tych najzwyklejszych. Jest ono wyrażone we wzniosłym przykazaniu Jezusa Chrystusa: „Bądźcie więc wy doskonali, jak doskonały jest Ojciec wasz niebieski”. (Mt 5, 48)
Dla Herolda Ewangelii, to zaproszenie do doskonałości, nie może ograniczać się tylko do aktów wewnętrznych, ale musi przejawiać się w działaniach zewnętrznych, tak aby odzwierciedlić Boga w najlepszy możliwy sposób. Oznacza to, że Herold Ewangelii musi przyodziać w świętość wszystko co robi, zarówno gdy jest sam jak i wtedy gdy znajduje się pośród innych; w jego aktywności ewangelizacyjnej, w relacjach z braćmi, w uczestniczeniu w liturgii, w koncertach muzycznych i przedstawieniach teatralnych i we wszystkich innych okolicznościach.
To dążenie do doskonałości oznacza nie tylko życie w prawdzie i praktykowanie cnót, ale także czynienie tego za pomocą piękna, które może być ważnym elementem uświęcenia.
_3456x23.jpg)
Dlatego św. Jan Paweł II w swoim Liście do Artystów, przypomina słuszne nauczanie Soboru Watykańskiego II: «Świat, w którym żyjemy potrzebuje piękna, aby nie pogrążyć się w rozpaczy. Piękno, podobnie jak prawda, budzi radość w ludzkich sercach i jest cennym owocem, który trwa mimo upływu czasu, tworzy więź między pokoleniami i łączy je w jednomyślnym podziwie!».(1999 Artists,11).
Ewangelizacja poprzez kulturę i sztukę.
Widząc w kulturze i sztuce skuteczne narzędzia ewangelizacji, Heroldowie często posługują się muzyką, zarówno wokalną, jak i instrumentalną.
Utworzyli wiele chórów, orkiestr i zespołów muzycznych, aby poprzez piękno muzyki przekazać przesłanie wiary i nadziei współczesnemu społeczeństwu.
Tę ważną rolę sztuki często podkreślał także papież Benedykt XVI, który jest wielkim miłośnikiem muzyki. Przytaczamy tu słowa jakimi wyraził swą wdzięczność Prezydentowi Republiki Włoskiej za koncert z okazji trzeciej rocznicy jego pontyfikatu: „Istnieje tajemnicze i głębokie pokrewieństwo między muzyką i nadzieją, między pieśnią a życiem wiecznym: nie bez przyczyny tradycja chrześcijańska przedstawia anioły w akcie chóralnego śpiewu, zachwycone i pełne podziwu dla piękna Boga. Ale autentyczna sztuka, jak modlitwa, nie oddziela nas od rzeczywistości każdego dnia, wręcz przeciwnie, prowadzi nas do niej aby ją ‘nawodnić’ i sprawić, by kiełkowała i przynosiła owoce dobra i pokoju”.
